Zo geruisloos mogelijk druk ik het autoportier dicht. Haal het minimale aan vismateriaal uit de auto en loop voorzichtig  naar de beoogde stek voor de geplande ochtendsessie. Ik laat een spoor achter in het natte gras en kijk uit over een plas die bedekt wordt door een dichte deken van mist. Dichter bij de stek zie ik mijn vismaat al zitten. De glimlach op zijn gezicht verraadt dat hij mij het te laat komen niet kwalijk neemt. Het is voor zover ik mij kan herinneren de eerste keer dat ik mij voor het vissen verslapen heb. Het is dan ook duidelijk dat ik zo vroeg in het voorjaar nog niet in de vismodus verkeer. De sessie is ook slechts bedoeld om weer eens een paar uur aan het water te zitten. Dit om het visgevoel terug te krijgen voor het komend seizoen. Volgens de weersvoorspelling zal het net als de voorgaande dagen een zonnige dag worden al is daar nu nog weinig van te merken.